பழனிக்குமார் பக்கங்கள்

விற்பனைப் பிரதிநிதியின் தனிக்குறிப்புகள் 4 கல்லூரி முடித்ததும் என்ன வேலைக்குப்போகலாம் என்றுலாம் யோசிக்கவில்லை, இரண்டு தீர்மானங்கள். ஏதாவது பள்ளிக்கு , என் ஆசையான ஆசிரியர் வேலைக்கு விண்ணப்பிப்பது, இரண்டாவதாக  எந்த வேலை கிடைத்தாலும் செய்வது.  மெடிக்கல் ரெப் வேலைக்கு இன்டர்வ்யூ வந்தது. எந்த பஸ் வருகிறதோ அதில் ஏறிவிடவேண்டும் என்ற மனநிலை தான். சரியான பஸ் சரியான நேரத்தில் தான் ஏறியிருக்கிறோம் என்பதை உணர சில ஆண்டுகள் பிடித்தாலும் கூட , ஆரம்பகட்டம் படு மோசமானவை.  அப்பா அம்மா வின் முகத்திற்காகப் பெண் கொடுக்கலாம், ஆனால் பையன் தான் ரெப்பு வேல பாக்குறான்...என்று இழுத்துப்பேசியவர் என் கண்களை நேருக்கு நேராய் பார்த்திருந்தார்.  என் மீதும் நான் பார்க்கும் வேலை மீதும் அவர் வைத்திருந்த அந்த அவமரியாதை பார்வையை மறக்கமுடியாது. முதல் மாதம் திண்டுக்கல் அவுட்ஸ்டேஷன் வொர்க். மதுரையிலிருந்து திண்டுக்கலுக்குப் பஸ் ஏறி, அங்கு வாடகை சைக்கிள் எடுத்து, ஓட்டி வேலை பார்க்கவேண்டும்.  முதல் நாள் பேருந்து நிலையத்திலிருந்து மாலை ஒரு மருத்துவரைப் பார்க்க வியர்த்து விறுவிறுத்துப் போய்க்கொண்டிருக்கிறேன்.  என்னுடன் முதுகலை ஒன

 மருந்து விற்பனைப் பிரதிநிதிகள் முதன் முதலாகக் கம்பெனியில் சேரும்பொழுது அவர்களுக்குப் பயிற்சி அளிப்பார்கள்.  கம்பெனி பயிற்சியின் போது அவர்களது ஒரிஜினல் முகத்தைத் தூக்கியெறிந்துவிட்டு கம்பெனியின் இயல்பை அவர்களது முகத்தில் அவர்கள் அறியாமலேயே ஏற்றிவிடும்.  நான் வேலைக்கு வருவதற்கு முன்பே என் நண்பன் ஒருவன் மெடிக்கல் ரெப்பாக இருந்தான். அவனுக்கென்று ஒரு மேனேஜர் இருந்தார். அவர் அவனுடன் ஒரு நண்பனைப் போல பழகிக்கொண்டிருந்தார். எனக்கு அதைப் பார்த்ததும் எல்லா மேனேஜர்களும் இப்படித்தான் இருப்பார்கள் என்று பட்டது. ஆனால், நான் வேலைக்குச் சேர்ந்ததும் எனக்கு வந்த முதல் மேனஜர் எனக்கு ஐந்தாம் வகுப்பு எடுத்த ஆயுதலட்சுமி டீச்சரின் ஆண் வடிவம். அவ்வளவு கடுமை என்று அப்பொழுது பட்டது. (பிறகு இலகுவான மனதுக்காரர் என்று நான் புரிந்துகொண்டேன்) ஒரு மருத்துவர் முன் ஒரு ரெப் எப்படி நிற்கவேண்டும் , எப்படி அமர வேண்டும் எப்படி பார்க்கவேண்டும் என்று என் உடல்மொழியை மாற்றினார். அப்படி அவர் சொல்லிக்கொடுத்த பல விசயங்களை இன்னும் நான் செய்துகொண்டிருக்கிறேன். அதில் ஒன்று , எவ்வளவு நெருக்கமான டாக்டராக இருந்தாலும் அவர்களது அறையில் ம