காதல் கவிதை 07
பட்டம் கூட
பறக்காத வானம்
பறவை பறக்கிறது...
கண்களைக் கொடு...
இது
விரல்களுக்குள்
வியர்த்துவிட்ட
தருணம்..
கைக்குட்டை வேண்டாம்
கைகள் கொடு.....
எழுதப்படாத
எழுத்துகள்
எழுதும் நேரம்...
எழுத்தாணி வேண்டாம்
எழுத விடு.....
நானுனக்கு...
பலூன் களைத் தவறவிட்டு பின் ஓடிவரும் குழந்தையின் கண்களைப் போல சுண்டப்பட்ட நாணயத்தை விரல்களுக்குள் ஒளித்துக்கொண்டு பூவா தலையா எனப் பார்க்கும் விழிகளைப் போல திரை விழுந்த பார்வையோடு மங்கலாகத் தெரியும் தொலைதூரப் பேருந்தின் முகப்பு எழுத்தைத் தெள்ளத் தெளிவாய் தேடிப் பார்க்கும் மூதாட்டியின் பார்வைத் தேடல் போல... எல்லா முகங்களிலும் ப்ரியமானவர்களின் முகம் தெரியும்படியாய் காத்திருக்கும் விழிகளைப் போல அப்பொழுது தான் பிரசவித்தத் தன் குழந்தை கண் திறந்துப் பார்ப்பதைப் பார்க்கும் தந்தையின் கண்களைப் போல... முதல் முறையாக புகைவண்டியைப் பிரமிக்கும் சிறுமியொருத்தின் ஆச்சர்யப் பார்வைகளைப் போல வெறுமையின் நாளை முடிக்கும் தருவாயில் கை முழுக்க யாசகம் பெறும் ஒரு யாசகக்காரனின் ஈரக் கண்களைப் போல... பரபரக்கும் சாலையொன்றைக் கை பிடித்து கடக்கும் அறிமுகமற்ற தாத்தா ஒருவரின் நன்றி நவிழும் பார்
கருத்துகள்
கருத்துரையிடுக